Uzaktan Eğitim Esnasında Neler Kaybediyoruz?

Karantina ve beraberinde gelen uzaktan eğitim metodolojisiyle birlikte birçok görüntülü eğitim sistemi devreye girdi. Aslına bakarsanız tarihi geçmişe dayanan bu eğitim yöntemi eskiden opsiyon iken şimdilerde mecburi bir durumda ve birçok sağladığı avantaj söz konusu olduğu gibi farklı etkileri de karşımıza çıkabiliyor. 

Amerika Birleşik Devletlerinde bulunan Queens Kolejinde eğitmen olan Karen Strassler'in New York Times'a verdiği röportaj dikkate değer sonuçlar ortaya koydu ve biz de sizler için bu röportajı paylaşmak istedik.

Antropoloji Eğitmeni Dr. Karen Strassler'in NY Times Röportajı
Hayat normal olduğunda, öğrencilerim ve ben sınıfta toplandık.

Seminer masasının etrafında yüz yüze görüştüğümüz ve sohbetin kolayca aktığı küçük samimi dakikalar en sevdiklerim. Çoğu orta büyüklükte bir pencereli kare sınıflar... Yılın bu zamanlarında baharın güneşi akarken; hava öğleden sonra dayanılmaz bir şekilde ısınıyor. Öğrencilerim, gelişigüzel düzenlenmiş masaları olan rahatsız edici sandalyelerde uyuşukluk yapıyor, ben de o sırada bazı gizli antropolojik konularla dikkatlerini dağıtıp bana çekmek için uğraşıyorum. Çoğunlukla başarılı oluyorum.

Giriş dersleri büyük bir konferans salonunda yapılır ve bulunduğum yerden bakış noktam, öğrencilerin sınıfları benden önce havalandırdığını görmeme yetiyor. Kısa bir süre önce gözlük takmaya başladım, böylece öğrencilerin orta çağın tecavüzünün bir sonucu olarak birlikte lekelenmeye başlayan yüzlerini ayırt edebiliyorum.

Her sınıf türü farklı zorluklar ve zevkler sunar, ancak hepsinin ortak bir yanı vardır. Bu sınıflarda öğrenciler eşit olarak birbirleriyle tanışırlar. Aynı sandalyelerde otururlar. Fakat şimdi sınıflarımızı kaybettik ve korkarım bu durum onlar için hayati bir şey.

Akademi Cennet Değil Ancak Öğrenme Cennetin Yaratılabileceği Bir yer

14 yıldır eğitim verdiğim Queens Kolej kampüsündeki binanın girişinde, kültürel eleştirmen Bell Hooks'tan bir alıntıyla karşılaştım: “Akademi cennet değil. Ancak öğrenme, cennetin yaratılabileceği bir yer. ” Bu kelimelerin alındığı kitapta şöyle devam ediyor: “Sınıf, tüm kısıtlamaları ile bir olasılık yeri olmaya devam ediyor.”

New York Şehir Üniversitesi kampüsleri kapandığında, 130 öğrencilik Kültürel Antropolojiye Giriş dersimin kalan derslerini videolarla vermeye başladım. Programlar kökten bozulduğunda, sınırlı bilgisayar erişimi,  Wi-Fi ve diğer engellerle, bu boyuttaki senkron sanal sınıfları da imkansız kılıyor. Öğrenciler, artık derslerimi telefonlarından izleyebiliyorlar.

Çevrimiçi sınıf deneyimini elimizden geldiğince yeniden yaratmak için Zoom'u kullanıyoruz. Okumalarımızı tartışırken, öğrencilerimin duvarlarını süsleyen posterleri, fotoğrafları ve halıları görebiliyorum. Evin içinde yaşayan diğer kişileri ve evcil hayvanlarını arka planda gölge gibi hareket ederken izliyorum. Sıkışık ve garip alanlardan doğaçlama çalışma alanları görüyorum. Bir öğrenci konuşmak için mikrofonunun sesini açtığında rahatsız edici arka plan sesleri duyuyorum.

Herkes Birbirinin Özel Alanını Görüyor

Öğrencilerin büyük bir seramik kupadan çay içtiğini görmek bile hoşuma gidiyor, Fakat şöyle bir sorun var; herkes herkesin evini, özel alanını görebiliyor. Bu da öğrencilerin okul dışındaki hayatlarının fark edilebilir anlaşılabilir olması ile okulun örtülü sözleşmesini ihlal ediyor.

Öğrenciler, farklı yaşam deneyimlerini derslerdeki tartışmalarımıza kattığı zaman iç görülü bağlantılar kurarlar ve soyut fikirleri canlı bir şekilde somutlaştırırlar. Öğretimin en sevdiğim yanlarından biri, öğrencilerin öğrettiğim kavramları yaşadıkları hayatlarla ilişkilendirmelerini görmektir. Sıklıkla birincil rolümün onlara zaten bildikleri şeyleri düşünmek ve kelimelere dökmek için geniş bir kelime dağarcığı kazandırmak olduğunu hissediyorum.

Bir öğrenci sınıfta uyuduğu için özür diler; babası işinden çıkarıldığı için dün gece Uber sürücüsü olarak çalışmaya başlamıştır. Bir diğeri annesi için doktor randevusu olduğunu ve onunla konuşması gerektiğini açıklıyor. Bir öğrenci özür dileyerek sınıfta telefonunu masasında tutma izni ister, böylece evde hasta yatan oğlunun seslerini dinleyebilecek. Bir diğeri gözyaşları içinde ofisime geliyor, kurstan başarısız olacağından endişeli...

E- Posta Adresine Gelen Acı Mailler

Bunlar, Queens College gibi bir kamu okulunda ders verdiğinde sıradan olaylardır. Ve şimdi hem ülkemizdeki hem de ülkemizdeki eşitsizlikleri açığa çıkaran ve kötüleştiren salgın yaşanmakta ve düşük gelirli insanları sağlık ve geçim açısından daha savunmasız hale getirmekte. Bunları bana gelen e- postama gelen bir dizi mailden biliyorum. Bir öğrenci bir sınavı kaçırır, çünkü büyükannesini hastaneye götürmek zorundadır; en acısı da birkaç gün sonra bana büyükannesinin öldüğünü söylemek için haber vermesi. Bazı öğrencilerim saatlerce “zorunlu işçi” olarak çalışırken diğerleri işlerini kaybetti. Bunlar için endişeleniyorum.
 

BİR ŞEYLERİ ERTELEMEKTEN NASIL VAZGEÇERSİNİZ?

Sınıfta eşitlik bir kurgudur - aksini önermek saçma olur. Sadece bazı öğrencilerimin güçlü bir lise eğitimi aldığı net bir şekilde açık. Diğerleri, temel okuma ve yazma becerilerinde yetersiz  olarak koleje başlıyorlar. Birçoğu akademik İngilizce ile mücadele eden göçmenler.

Irk, cinsiyet, sınıf, cinsellik, vatandaşlık durumu ve diğer faktörler bizi her zaman yanlış şeyler söylememek adına temkinli kılıyor. Bu tür eşitsizlikler yokmuş gibi davranırsak, onların sorgusuz sualsiz ayrımcılık görmesine  izin vermiş oluyoruz.

Eğitimciler ve Öğrenciler Sınırlı Kaynaklarla İdare Etmek Zorunda

Sınıfta eğitim almak çok önemli. Öğrencilerin, en başta diğer öğrencilerle tanıştığı ve birbirleriyle buluştuğu bir yer. Sınıf içinde öğrencilerim ve ben her zaman birbirimizi saygıyla dinleriz. Herkesin söz hakkı olduğu ve öğrencilerimle birlikte inşa ettiğim güven duygusu ile onların deneyimlerini paylaştıkları bir topluluk kurmaya çalışırız.

Olması gerekenden daha sınırlı kaynaklarla nasıl başa çıkacağımızı artık biliyoruz. Şimdilik, öğrencilerim ve ben, gerektiği gibi, kalabalık ve bazen de kaotik evlerden eğitim ve öğretim yapıyoruz. Ancak mümkün olan en kısa sürede, bu rahatsız edici sandalyelerde tekrar oturmak, öğrenme cennetimize ulaşmak istiyoruz.

Çeviri: Gökte Çağlayan Bulut

Kaynak: NY Times